Ο Εχθρός ήταν εντός

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Περνάνε τα χρόνια, μεγάλωσα, περάσανε μέσα σε ελπίδες για καλύτερες ημέρες και λόγια πολλά, περάσανε δύσκολα σε ένα κράτος που δεν ήθελε να είναι κοντά σε όλους, οι υποσχέσεις που μας δίνανε ήταν απλά λόγια χωρίς αντίκρισμα, πέρναγαν τα χρόνια, μια ζωή.
Και ας ξεκινήσουμε από την μεταπολίτευση.
Και ήρθε μια βραδιά ένα αεροπλάνο από το Παρίσι, θα ήταν καλύτερα μας είπαν όλοι, ο κόσμος ήταν χαρούμενος, η ελπίδα είχε έλθει πάλι, περιμέναμε κάτι καλύτερο.....πέρασαν χρόνια, ακόμη τίποτα, περιμέναμε όμως εμείς σαν να ξέραμε ότι δεν θα έρθει, έξω πάλι συλλαλητήρια, φασαρίες, λιτότητα, καιγόταν το Μινιόν, ο Κατράντζος, το Ατενε, κάποιοι μιλάγανε για αλλαγή, τι ήταν αυτό, αλλαγή από τι;
Μια μέρα του Οκτώβρη ήρθε η αλλαγή, ο κόσμος πάλι στους δρόμους, ελπίδα, προσμονή, χαρά, πάλι περιμέναμε το καλύτερο να έρθει, μα αργούσε, μικρά βήματα έκανε, μα λέγαμε δεν μπορεί, θα έρθει. Αντί αυτού ήρθαν άλλα, ήρθε ο Κοσκωτάς, τα ειδικά δικαστήρια, και μια λέξη που ακούγαμε τόσο συχνά για πρώτη φορά.....Διαφθορά.
Τα χρόνια περνούσαν, πάλι διαδηλώσεις, φασαρίες, νεύματα από τα σκαλιά του αεροπλάνου, νέοι γάμοι, το Ωνάσειο, ώρες στην τηλεόραση αυτά συζητούσαν, λιτότητα και πάλι, και εμείς περιμέναμε το καλύτερο που θα ερχόταν κάποτε. Άλλαξε ο αρχηγός, εγώ δεν είχα αλλάξει, δεν θα ψήφιζα κανέναν από την πρώτη τετραετία, η λιτότητα είχε γίνει δεύτερη φύση μας, δίπλα μας κτίζονταν βίλες, νεόπλουτοι παντού, το ΚΚΕ στην κυβέρνηση, άκρη δεν βλέπαμε, και εγώ μεγάλωνα.
Πέρασαν και άλλοι, ήρθε το 0+0=3% αύξηση, νέοι εκλογικοί νόμοι, νέες φορολογίες, η Μακεδονία είναι Ελληνική, αλλά θα έχουμε ξεχάσει το όνομα σε 10 χρόνια, καλύτερες μέρες δεν είχαν έλθει ακόμη, λιτότητα, δύσκολη συγκυρία.
Από εκεί και πέρα χάθηκε το παιχνίδι, ένας λογιστάκος πήρε τα ηνία και άρχισαν τα όργανα. Πήρε φόρα ένας κόσμος που ήθελε εύκολο χρήμα, χρήμα που πληρώναμε εμείς, εκείνοι το έβαζαν στην τσέπη τους, πάλι λιτότητα, πάλι στενωπός, ήρθε το Χρηματιστήριο, το Πόρτο Καρράς, αλάλιασε ο κόσμος, πάλι αλλαγή, πάλι κάτι νέο, πάλι τα ίδια σκέφτηκα. Κάηκε η Πεντέλη, η Χαλκιδική, η Ελλάδα.
Πέρασε λίγος καιρός όταν είχαμε την Ολυμπιάδα που νοιώσαμε ότι ζούμε αλλού, αυτό μετά τους αγώνες άλλαξε και γίναμε πάλι μια μικρή αφρικανική αποικία, λιτότητα και πάλι, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, το ένα σκάνδαλο έφερνε το άλλο, χαμένα τα είχαμε όλοι μας. Είχαμε ένα κοινοβούλιο που αθώωνε τους πάντες, ότι και να έβγαινε στο φως κρυβόταν άμεσα, οι δημοσιογράφοι πλέον έπαιζαν τον ρόλο των αγγελιοφόρων της εξουσίας. Καταλάβαμε ότι ήταν ώρα για μια άλλη αλλαγή, πάλι τα ίδια σκεφτόμουν εγώ, και να ήλθε με τον μανδύα της διαφάνειας, χάρηκε ο κόσμος είχε ελπίδα πάλι, κάτι θα άλλαζε, το μόνο που άλλαξε ήταν οι τρόποι κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, εξεταστικές η μια μετά την άλλη, όλοι αθώοι, εμείς με την λιτότητα μας αγκαλιά, και εκείνοι με 51 διαμερίσματα και off shore εταιρίες, χάσαμε οικόπεδα και κτήρια, κερδίσαμε μια λίμνη. Κάηκε η Ηλεία, η Αχαΐα, η Πάρνηθα, η Ανατολική Αττική. Χάσαμε ομόλογα, χάσαμε τον ύπνο μας, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας, την ηθική μας.
Όλα αυτά τα χρόνια μας φόβιζαν με εχθρούς, εχθροί οι κομμουνιστές, εχθροί οι οπαδοί του άλλου κόμματος, εχθροί οι Αμερικάνοι, οι Τούρκοι, οι σκοπιανοί, εχθροί οι παναθηναϊκοί, οι ολυμπιακοί. Και αποφάσισε ο καταλληλότερος τότε ότι είναι ανίκανος, όπως πάντα ανίκανος ήταν και έφυγε και εμείς περιμέναμε κάτι καλύτερο πάλι και μας είπαν να έχουμε ελπίδα, να έχουμε εμπιστοσύνη, να νοιώσουμε σιγουριά.
Και νάμαστε τώρα μετά από 35 χρόνια, με τα ιδία προβλήματα και ακόμη χειρότερα, τώρα δεν βρίζουμε μόνο ο ένας τον άλλον, τώρα μας βρίζουν και οι ξένοι, τους κοροϊδέψαμε λέει, άλλα λέγαμε άλλα κάναμε, μα αυτό το ζούμε σε αυτήν την χώρα 35 χρόνια, αυτοί τώρα το καταλάβανε; Και πάλι λιτότητα, και λεφτά δεν υπάρχουν, λες και όταν υπήρχαν τα τρώγαμε εμείς, και πληρώστε αυτά που φάγαμε κοροΐδα, και να η απόκλιση αντί για την σύγκλιση. Φταίμε εμείς που πιστέψαμε ότι μας λένε αλήθεια;
Φταίμε εμείς που αδιαφορήσαμε για ότι και να συνέβαινε ;
Φταίμε εμείς που σαν υπόδουλοι δεν απαιτήσαμε την δημοκρατία που μας υποσχέθηκαν;
Μας έλεγαν για άλλους εχθρούς, μακρινούς, διπλανούς, αθέατους.
Εμείς γιατί δεν καταλάβαμε ότι ο εχθρός ήταν εντός;